سیره عملی آیت الله مقدس اردبیلی در رعایت اخلاص :
گاه می‌شد که نکته‌ای را به خوبی می‌دانست، امّا ابراز آن را، با اخلاص و تقوا، سازگار نمی‌دید و از کنار آن می‌گذشت، تا گرفتار ریا نشود.
آورده اند:
(در مجلسی، بین وی و ملا عبداللّه شوشتری در مسأله‌ای علمی، گفت و گو در گرفت. ناگاه محقق اردبیلی سکوت اختیار کرد و گفت: ادامه بحث باشد، تا به کتاب مراجعه کنم.
پس از جلسه، دست ملاعبداللّه شوشتری را می‌گیرد و از او می‌خواهد که به بیرون شهر روند.
این دو بزرگ، وقتی قدم زنان، به بیرون شهر می‌رسند، محقق اردبیلی رو می‌کند به ملاعبداللّه شوشتری و می‌گوید: مسأله مورد گفت و گو چه بود؟ ملاعبداللّه، مسأله را طرح می‌کند.
محقق اردبیلی، استادانه مسأله را می‌شکافد و دیدگاه خود را درباره مسأله بیان می‌کند. ملاعبداللّه، با شگفتی می‌پرسد: شما که چنین بر مسأله، احاطه داشتید، چرا در همان جا به شرح آن نپرداختید.
محقق اردبیلی پاسخ می‌دهد: در آن جا، گفت و گوی ما در حضور مردم بود و این احتمال وجود داشت که به جدل پردازیم و برای این که بر یکدیگر پیروز شویم، از راه درست به در رویم و براه نادرست پیماییم؛ ولی در این جا، جز خداوند برین جای، کسی وجود ندارد و هر دو از فخر فروشی و اظهار فضل، بدوریم.)

منبع :
انوار النعمانیه، سید نعمت اللّه جزایری، ج۳، ص۴۰، شرکت چاپ، تبریز.