در اصفهان مردی شيعه به نام عبدالرحمان بود ، از او سئوال کردند : علت اينکه امامت امام علی النقی (عليه السلام) را پذيرفتی و دنبال فرد ديگری نرفتی چيست؟

گفت : جريانی از آن حضرت ديدم که قبول امامت آن حضرت را بر من لازم نمود .

من مردی فقير اما زباندار و پر جرأت بودم به همين جهت در سالی از سالها اهل اصفهان من را برگزيدند تا با گروهی ديگر برای دادخواهی به دربار متوکل برويم . ما رفتيم تا به بغداد رسيديم هنگامی که در بيرون دربار بودم خبر به ما رسيد که دستور داده شده امام علی النقی را احضار کنند ، بعد حضرتش را آوردند .

من به يکی از حاضرين گفتم : اين شخص که او را احضار کردند کيست؟ گفت : او مردی علوی و امام رافضی هاست ، سپس گفت : به نظرم می رسد که متوکل می خواهد او را بکشد ، گفتم : از جای خود تکان نمی خورم تا اين مرد را بنگرم که چگونه شخصی است؟

او گفت : حضرت در حالی که سوار بر اسب بودند تشريف آوردند و مردم در دو طرف او صف کشيدند و او را نظاره می کردند. چون چشمانم به جمالش افتاد محبت او در دلم جای گرفت و در دل شروع کردم به دعا کردن برای او که خداوند شرّ متوکل را از حضرتش دور گرداند.

حضرت در ميان مردم حرکت می کرد و به يال اسب خود می نگريست، نه به راست نگاه می کرد و نه به چپ، من نيز دعا برای حضرتش را در دلم تکرار می کردم.
چون در برابرم رسيد رو به من کرد و فرمود: 

استجاب الله دعاک، و طوّل عمرک و کثّر مالک و ولدک.

یعنی: خداوند دعاى تو را مستجاب کند. و عمر تو را طولانی و مال و فرزند تو را زياد گرداند.

از هيبت و وقار او بدنم لرزيد و در ميان دوستانم به زمين افتادم.

دوستانم از من پرسيدند، چه شد؟ گفتم خير است و جريان را به کسی نگفتم.

پس از آن به اصفهان بازگشتيم. خداوند به سبب دعاى آن حضرت درهايی از مال و ثروت را برای من باز کرد تا جايی که اگر همين امروز درب خانه ام را ببندم قيمت اموالی که در آن دارم معادل هزاران هزار درهم است و اين غير از اموالی است که در خارج خانه دارم. خداوند به سبب دعاى آن حضرت ده فرزند به من عنايت فرمود.

ببينيد که چگونه مولای ما امام علی النقی(عليه السلام) دعاى آن شخص را به خاطر نيکی او جبران و تلافی نمود. و برای او دعا فرمود با اينکه از مؤمنان نبود.

آيا گمان می کنيد که اگر در حق مولای مان حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه دعا کنيد شما را با دعاى خير ياد نمی کند با اينکه شما از مومنان هستید؟

📚 منبع؛
مکیال المکارم جلد ۱صفحه ۳۳۳