شاید بتوان یکی از شاخصه ­های مهم حزب الله را آمر بودن آنان به خوبی­ها و ناهی بودنشان از منکرات دانست. اگرچه این فریضه مهم دینی مختص گروه خاصی نیست و همه مسلمانان موظف به اجرای آن هستند؛ اما در عمل شاهد هستیم که برخی افراد اهل دین و نماز و عبادت، علاقه ­ای به امر به معروف و نهی از منکر ندارند و آن را دخالت در امور دیگران محسوب می­ کنند.

به عبارت دیگر افراد جامعه ما نسبت به فریضه مهم امر به معروف و نهی از منکر به سه دسته کلی تقسیم می­ شوند:

دسته اول کسانی هستند که این دستور شرع را به ظاهر قبول دارند اما در عمل با بهانه­ های فراوانی دست به اجرای آن نمی ­زنند.

دسته دوم عده محدودی هستند که با ظاهری مذهبی، به نام امر به معروف و نهی از منکر و بدون توجه به شرایط آن، حرکتهای تند و زننده کرده و مردم را نسبت به دین و این دستور دینی بدبین می ­کنند. الحمدلله با هوشیاری عموم مردم، این افراد و این شکل کارها در جامعه ما به حداقل رسیده است.

و اما دسته سوم مومنانی هستند که با رعایت حداکثری شرایط، امر به معروف و نهی از منکر می­ کنند. اینها حزب اللهی اند.

اولاً باید مراقب باشیم تا شیطان به بهانه مهیا نبودن شرایط، ما را از عمل به این فریضه بازندارد. مثلا یکی از شروط این دستور، امید به اثر است. حال نباید مدام احساس کنیم که سخن ما اثری ندارد و امر یا نهی را رها کنیم. یا خیال کنیم که فقط انسان­های صد درصد پاک و بی خطا اجازه ارشاد دارند پس همه از این دستور دین دست بکشیم.

ثانیاً بدانیم که اگر کسی با تندی و رعایت نکردن شرایط، با دخالت در حریم خصوصی مردم (و نه آنچه در جامعه عیان است) و یا امر به معروف و نهی از منکر فراتر از زبان (که وظیفه نهادهای حکومتی است) به این عمل مبادرت ورزید، او حزب اللهی نیست و خواسته یا ناخواسته در حال خراب کردن وجهه حزب الله است.

در کافی شریف آمده است که خداى تعالى به شعیب پیامبر وحى فرمود که: من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم کرد: چهل هزار نفر بدکار را، شصت هزار نفر از نیکانشان را.
شعیب عرض کرد: پروردگارا! بدکاران سزاوارند اما نیکان چرا؟ خداى عز و جل به او وحى فرمود که: آنان با گنهکاران راه آمدند و به خاطر خشم من به خشم نیامدند.

⚪️ پس اگر می خواهیم در حزب خدا جای داشته باشیم، باید در حد توان خود و با یادگیری و حفظ شرایط، به خوبی­ها امر و از بدی­ها نهی کنیم.