شاید در وهله اول چنین به نظر برسد که عاشق جهاد بودن همان جنگ طلبی و شهادت دوستی همان طلب مرگ است. فطرت هیچ انسانی به جنگ و خون ریزی و کشته شدن رضایت نمی دهد. از طرف دیگر رسول خدا(ص) در حدیثی نورانی فرمودند: « کسى که جهاد نکرده یا آرزوى جهاد نداشته باشد و بمیرد به نوعى نفاق مرده است.» (منتخب میزان الحکمه، ص ۱۱۴) و باید این اختلاف حل گردد تا مطلب ما روشن و بی اشکال باشد.

باید گفت جهاد در اسلام جنبه دفاعی دارد و اگر بحث جهاد ابتدائی هم گاهی مطرح می شود به معنای مبارزه با ظلم و گرفتن حقوق مظلومان از مستکبران است. با این تعریف هر انسان سلیم العقل و دارای فطرتی، نه تنها جهاد را بد نمی داند بلکه کشته شدن در چنین جهادی را مایه افتخار قلمداد می کند.

یک حزب اللهی از آنجا که حامی مظلوم و دشمن ظالم است و به گسترش اسلام و عدالت علاقمند است، به همین دلیل عاشق جهاد و شهادت است. روایات فراوانی در مجامع روایی ما وجود دارد که هر مؤمنی با مطالعه آنها ناخواسته شیفته جهاد و شهادت می شود. برای مثال امیرالمؤمنین(ع) درباره جهاد فرمودند: « إِنَّ الجِهادَ بابٌ مِن أَبوابِ الجَنَّهِ فَتَحَهُ اللّه‏ُ لِخاصَّهِ أَولیائِهِ: براستى که جهاد یکى از درهاى بهشت است که خداوند آن را براى اولیاى خاص خود گشوده است.»( الغارات، ج‏۲، ص ۴۷۴) همچنین رسول خدا(ص) درباره فضیلت شهادت فرمودند: «بالاتر از هر کار خیری، خیر و نیکی دیگری است تا آنکه فردی در راه خدا کشته شود، و بالاتر از کشته شدن در راه خدا خیر و نیکی نیست.»(وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۱۰)

بدیهی است هر مومن انقلابی با شنیدن چنین احادیثی آرزوی جهاد و شهادت در دلش پیدا می شود البته به شرط آنکه قلب او از حب دنیا تهی باشد و دلبستگی های مادی او را اسیر خود نکرده باشد.

🟣 وقتی به کارنامه هشت سال دفاع مقدس نگاه می کنیم به وضوح در می یابیم که بیشترین گروهی که جبهه ها را پر کرده بودند و به فیض شهادت نائل آمدند، همین حزب اللهی ها بوده اند. هم اکنون نیز یک ملاک واقعی حزب اللهی بودن همین شوق شهادت است. اگر همچو منی ادعای حزب اللهی بودن داشت ولی از میدان جنگ و جهاد فراری بود، نمی توان او را حزب اللهی به حساب آورد.

اللهم انی أَسْأَلُکَ أَنْ تَجْعَلَ وَفَاتِی قَتْلًا فِی سَبِیلِکَ مَعَ أَوْلِیَائِکَ تَحْتَ رَایَهِ نَبِیِّک .